«Riot Girls στην Ελλάδα: Φεμινιστικές και κουήρ διεκδικήσεις μέσα από την αυτοργανωμένη μουσική σκηνή»
(J. Διακουμάκου, δρ. Πολ. Επιστ., ΕΚΠΑ)
Στις αρχές της δεκαετίας του ‛90 δημιουργείται το Riot Girls, ένα μουσικό και πολιτικό ρεύμα που ξεκινάει στις ΗΠΑ και τον Καναδά, εμπνέεται από το τρίτο κύμα του φεμινισμού και την πανκ κουλτούρα και προβάλλει φεμινιστικές και, στη συνέχεια, κουήρ διεκδικήσεις. Επαναδιεκδικώντας και επαναπροσδιορίζοντας τη θηλυκότητα που είχε απορριφθεί από τον ριζοσπαστικό φεμινισμό του δεύτερου κύματος ως στοιχείο υποτέλειας, εκείνη την περίοδο δημιουργούνται all female μουσικές μπάντες, όπως οι Bikini Kill ή οι Bratmobile, που προωθούν μηνύματα κατά της πατριαρχίας. Βασισμένες στη diy λογική που κληροδότησαν από το πανκ, προωθούν παράλληλα τις ιδέες τους μέσω των ζιν – έντυπα που δημιουργούν οι ίδιες και διακινούν χέρι με χέρι ή με ταχυδρομείο – και συντέλεσαν σημαντικά στη διάδοση ενός φεμινισμού απαλλαγμένου από ουσιοκρακτικές προβληματικές.
Το Riot Girls εμφανίζεται δυναμικά στον Ελλαδικό χώρο από τις αρχές τις προηγούμενης δεκαετίας. Συλλογικότητες όπως η Φυτίνη ή το Punkhurst Mutant Show, και συγκροτήματα όπως το Ατζιβάνωτο Φέγι, οι Λέπετκα ή οι Hello Taiwan, συγκροτούν μια μουσική σκηνή που έχει παράλληλα κινηματικό χαρακτήρα και προβάλλει φεμινιστικές και κουήρ διεκδικήσεις. Σε αντίθεση με τις φεμινιστικές ΜΚΟ ή τη διοργάνωση των Pride τα τελευταία χρόνια, αυτές οι ομάδες βασίζονται στις αρχές της αυτοργάνωσης και υποστηρίζουν ένα φεμινισμό από τα κάτω.
Σε αυτή τη μελέτη θα παρουσιαστεί η ιστορική διαδρομή και τα χαρακτηριστικά της αυτοργανωμένης φεμινιστικής και κουήρ σκηνής στην Ελλάδα, αξιοποιώντας συνεντεύξεις με μέλη συγκροτημάτων και συλλογικοτήτων, καθώς και την ανάλυση στίχων τραγουδιών, πολιτικών κείμενων, και ζιν. Θα εξεταστούν ερωτήματα όπως το πως τα riot girls στην Ελλάδα αντιλαμβάνονται τον φεμινισμό, την πατριαρχία, και το κουήρ, πως βλέπουν τον αυτοργανωμένο φεμινισμό σε αντιπαράθεση με τους θεσμικούς φορείς, και πως προβάλλουν τις διεκδικήσεις τους.
Η Τζότζο Διακουμάκου (dead name: Γεώργιος Διακουμάκος) είναι διδακτόρισσα Πολιτικής Επιστήμης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και επισφαλώς εργαζόμενη ερευνήτρια. Τα τελευταία χρόνια η Τζότζο έχει διδάξει στα τμήματα Πολιτικής Επιστήμης & Δημόσιας Διοίκησης και Επικοινωνίας & ΜΜΕ του ΕΚΠΑ, πέρασε ενάμιση χρόνο συναρμολογώντας και τεστάροντας αναλογικά συνθεσάιζερ, και έχει εργαστεί ως κοινωνική ερευνήτρια σε διάφορα πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα (ΕΚΠΑ, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ). Έχει συγγράψει περί τα δέκα πέντε άρθρα και κείμενα εργασίας, ενώ το βιβλίο «Γιατί η μοναξιά μου θεωρείται ασφαλής χώρα»: Αγώνες των αιτούντων άσυλο και τοπικές αντιδράσεις στο συνοριακό καθεστώς της Χίου (2015-2016), που συνέγραψε μαζί με το Νίκο Σούζα και την Ιουλία Μέρμηγκα, βρίσκεται υπό έκδοση. Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν την πολιτική κουλτούρα, τις σπουδές φύλου, τις σπουδές μετανάστευσης, τη μαζική κουλτούρα και την ανάλυση λόγου. Η Τζότζο δραστηριοποιείται επίσης σε ακτιβιστικές δραστηριότητες και είναι ενεργή στη DIY μουσική σκηνή, όπου παίζει ηλεκτρονική μουσική και synth punk.
Comments